TEORİ VE PRATİK , HİÇBİR ŞEY VE HERŞEY...

Bugün 2 şeyin 76. günü; Arkadaşım Nuriye Gülmen ve Semih Özakça'nın açlık grevinin ve Mehmet ve benim Londra'ya gelişimizin. 11 Mart 2017 günü hayatımla ilgili büyük bir adım attığımı zannederken, bana hayatla ilgili büyük adım atmak neymiş gösterdikleri için Nuriye ve Semih'e  teşekkür ediyorum. Büyük egolarımızın altında ezilmiş hayatlarımızın ne kadar önemsiz olduğunu hissettiriyor bana onların haklı direnişi. Çünkü 15 Temmuz 2017'den bu yana Türkiye'de KHK'ler ile işinden ve aşından olmuş 100.000'i aşkın insan varken bir avuç insan direniyor yada bu direniş için ölümü bile göze alabiliyor. Mesela aynı şeyleri ben yaşasaydım, Nuriye ve Semih kadar cesur olamazdım. Nereden mi biliyorum? Rahatım çok yerindeyken kaçmayı tercih ettiğim için tabi ki. Çünkü herkes savaşçı değildir. Herkes direnişçi değildir. Ama herkes destek olabilir. Ben Nuriye ve Semih kadar cesur, savaşçı, direnişçi değilim. Ancak üç maymunu oynayacak kadar kaypak da değili...

Merhaba Başlıktan da anlaşılacağı gibi bu günce özel bir konu ile ilgili. Çünkü buradaki eğitim sistemi ile ilgili öğrendiklerimi de sizlerle paylaşmam gerektiğini düşünüyorum. Mehmet gibi okul seven bir çocuğun 1 Mart'tan beri okula gitmediği için ne kadar sıkıldığını ve doğal olarak ne kadar benim üzerimde kaldığını tahmin edersiniz. 2 yaşında 3 yarım günle başladığı kreş yaşantısı, yavaş yavaş artarak Eylül ayından beri 5 tam güne çıkmıştı malum. Bahçeşehir Küçük Adımlar Çocuk Evi 'nden ve Mehmet'in sosyal-dil gelişimleri için özel eğitim aldığı Strateji Danışma Merkezi 'nden ne kadar memnun olduğumuzu herkes biliyor. Londra'ya gelmeye karar verdiğimiz andan itibaren de çok büyük desteklerini gördük üstelik. Bu nedenle Okul müdüremiz Fatoş Hanım'a, Filiz ve Ada Öğretmenlerimize, Strateji Danışma Merkezi'nde sabırla bizi dinleyen ve her zaman yolumuza ışık tutan Çocuk Psikologumuz Nur Hanım'a, desteğini her zaman hissettiğimiz ailemizin Psi...